The Reverend Peyton's Big Damn Band Fonnefeesten Lokeren donderdag 10 augustus 2017 reporter & photo: Marcel info artist: Reverend Peyton info organisation: Fonnefeesten © Rootsville 2017

De jaren dat dit gezellig festival wordt georganiseerd, zijn ondertussen niet meer te tellen. Het kleine broertje van de Lokerse Feesten is groot geworden en staat op eigen benen. Ondertussen verhuisd van de Vismijn naar het gezellige Josepha Park, wat het geheel nog veel gezelliger maakt. Daarenboven zijn alle optredens gratis en krijg je drank in een echt glas (tiens waar heb ik dat nog meegemaakt?). Voor elk wat wils op muzikaal gebied, zo ook blues passeerde deze week de revue met onder ander Boogie Beasts en Little Hook. Vandaag, op deze verregende donderdag was het de beurt aan The Reverend Peyton’s Big Damn Band.

De openende band dienden we snel te vergeten, in mijn ogen niets meer dan ketelmuziek, die het al zo weinig aanwezig publiek gewoon naar huis speelde. Gelukkig werd het snel 23 uur en begon het gezellige festivalterrein zich snel terug te vullen. Ondanks de regen hadden de aanwezigen meer dan gelijk om hier te zijn en wonder boven wonder wist de Rev de regen weg te spelen.

Dit trio uit Indiana is een rauwe, muzikale en vermakelijke blues, folk en country freak show en bestaat uit Reverend Peyton (gitaar), zijn vrouw Breezy Peyton (wasbord) en broer Jayme Peyton (drums). Echte countryblues met swingende muziek en recht voor de raap teksten. Eigenlijk een goed geoliede machine die er een aangename show van maakt en het publiek laat mee spelen in hun burlesque act.

Er werd duchtig op de drums en wasbord geroffeld en de Rev haalde zijn volledige trukendoos boven op gitaar met het nodige slidewerk natuurlijk. The Rev, weet als geen andere de slide te hanteren of het nu op de cigarbox is of de Resonator, de metalen buis schuift als een duiveltje over de snaren, terwijl hij met duim de baslijnen uitzet.‘Raise A Little Hell’, ‘Front Porch Trained’, ‘Bean Blossomed Boogie’, ‘Pot Roast And Kisses’, ‘Easy Come, Easy Going’ en het duchtig meegberulde, geklapte en gestampte ‘Clap Hands’,  ze moesten er allemaal aan geloven.

The Reverend is een echte entertainer en weet als geen ander het publiek te bespelen en op zijn hand te krijgen. En het publiek, laat zich dit ten zeerste welgevallen. We kregen nog een geweldige “We Deserve A Happy Ending” tussen de kiezen, waarna de set werd afgesloten met Willie Dixon’s “ You Can’t Judge A Book By The Cover”.

Het publiek had het echter niet zo begrepen en met veel lawaai werd het trio terug op het podium geroepen voor een meer dan verdiende bisser, die The Reverend met verve bracht op zijn Axe-gitaar. Perfect einde van een perfecte avond. Hoe meer ik dit trio aan het werk zie, hoe groter fan ik word. Amusementswaarde : een dikke 10, muzikaal zelfs nog iets meer. Als The Rev in je buurt komt, niet aarzelen en gaan, je zal niet worden ontgoocheld.